وقایع در جامعه در دو خط ادامه دارد. یکی آن چیزی است که مردم در زندگی واقعی زندگی می کنند و دیگری آنچه در فضای مجازی اتفاق می افتد. در بسیاری از موارد، اطلاعات منتشر شده در شبکه های اجتماعی به «منبع معتبر» تبدیل می شود که مردم به آن مراجعه می کنند. به طور خلاصه، فناوری جدید به یک ویژگی مهم زندگی ما تبدیل شده است.

در شبکه‌های اجتماعی، مردم با یکدیگر صحبت می‌کنند، پیام‌هایی با وضعیت «واتس‌اپ» ارسال می‌کنند و ویدیوهای «تیک‌تاک» را پایگاه خبری مهم روز می‌دانند. در این زمان، زندگی واقعی همچنان بر مشکلات اجتماعی متمرکز است.

مردم مشتاقانه منتظر 5 ژانویه هستند که محدودیت بنزین بازنشانی می شود. کشوری که گاز تولید می‌کند و صادر می‌کند، شهروندانش را با شکنجه محدودیت گاز مواجه می‌کند.

هر چه تعداد دفعات بیشتری در روز به بازار بروید، قیمت مواد غذایی بیشتر می شود. در اولین روزهای سال جدید و در پس زمینه این همه معضل اجتماعی، تنها چیزی که رنگارنگ به نظر می رسد تنش شهروندان در شبکه های اجتماعی علیه زینب خانلارووا است. موافقان و مخالفان نمی خواهند در مورد چیزی سازش کنند. کارشناسان چنین پرخاشگری را روانشناسی لینچ می نامند.

لازم به ذکر است که تعداد کاربران شبکه های اجتماعی هر ساله حدود 10 درصد افزایش می یابد. البته حضور بیشتر افراد از فرهنگ های مختلف در این پلتفرم های جهانی مشکلات زیادی را در شبکه های اجتماعی ایجاد می کند. یکی از این مشکلات این است که «فرهنگ لینچ» روز به روز در شبکه های اجتماعی در حال گسترش است. در نتیجه افزایش استفاده از رسانه های اجتماعی، این واقعیت که مردم شاهد زندگی بیشتر مردم در رسانه های اجتماعی هستند، حسادت و احساس ناقص بودن به این “فرهنگ لینچینگ” دامن می زند.

فضای مجازی که گاهی با زندگی واقعی در تضاد است، مشکلات زیادی را در روانشناسی انسان به دنبال دارد. مردم به تلفن معتاد هستند. در شاخص های اصطلاحی به این حالت مونوفوبیا می گویند. کسانی که از این ایده حمایت می کنند که فناوری جدید بر هر حوزه ای از زندگی تأثیر می گذارد، ممکن است با من موافق نباشند. اما این اعتیاد مشکلاتی را که همه ما در زندگی روزمره از آنها شکایت داریم به واقعیت تبدیل می کند. بیایید به نمونه هایی نگاه کنیم که همه از آنها شکایت دارند.

بعد از خروج از مترو می خواهید با عجله به جایی برسید و ترافیک جلوی سکویی که در آن مسافران هجوم می آورند کند می شود. وقتی به نحوی از میان جمعیت بیرون می آیی و به «صحنه واقعه» نزدیک می شوی، شاهد می شوی که گروهی بی تفاوت، جدا از اطراف، در حالت «خلسه» گوشی هایشان را در دست دارند. چنین شرایطی را می توان در افرادی که در راهروهای باریک سالن اتوبوس گیر کرده اند، روی تلفن آویزان کرده اند و در واگن های مترو، وقتی درب واگن ها باز می شود، بیرونی ها قبل از بیرون آمدن آن ها به ماشین ها حمله می کنند…

همیشه گلایه نسل بزرگتر که «در زمان ما اینطور نبود» مورد پسند جوانان نبود. من به دور از اصرار هستم که “همه نظرات معتبر هستند”. چرا که کامنت های نسل قبل از ما با جمله «جنگ و گرسنگی ندیدی» شروع شد و با ناامیدی برای جوانان به پایان رسید. و تاریخ صد برابر بیشتر از چیزی که بزرگان از آن شکایت می کردند به نسل ما داده است. اگر در نظر بگیریم که در قرن چهارم قبل از کریسمس، یکی از فیلسوفان یونانی گفته است که «جوانی ما هدر می‌رود»، می‌توان نتیجه گرفت که سنت دوست نداشتن یکدیگر بین نسل‌ها در طول تاریخ ادامه خواهد داشت.

بیایید به «فرهنگ لینچ» در بالا برگردیم.

این یک واقعیت پذیرفته شده است که رفتار در دنیای مجازی و زندگی واقعی می تواند با یکدیگر متفاوت باشد. در زندگی واقعی، عبارات منفی بیشتری در مورد افرادی پیدا می کنیم که به نظر می رسد رفتار عادی دارند. بسیاری از افرادی که با آنها صحبت کرده ام در مورد افرادی که در زندگی عادی به نظر می رسند بسیار منفی بوده اند. به این شخصیت دوگانه نیز می گویند.

ممکن است با سهل انگاری جملاتی را زیر یک اشتراک شبکه اجتماعی بنویسیم که در شرایط عادی هرگز در تعاملات و گفتگوهای روزانه خود از آنها استفاده نکنیم، یا پیام های سمی را برای دوستانی که در نقدها با ما مخالف هستند ارسال کنیم.

مردم آنقدر از کسی عصبانی هستند که می خواهند از او انتقاد شدیدی کنند. در بسیاری از موارد، کاربران شبکه های اجتماعی بیشتر از تحقیق در مورد اینکه فرد مورد نظر چه کرده است تا هدف این واکنش های تند قرار گیرد، دور می شوند. یعنی «حقیقت» همه به نظر حقیقت مطلق است. مشکل دیگر این است که فردی به عنوان شاهد این تنش ها گرفتار می شود و اگر در اصطلاح شبکه های اجتماعی بنویسیم به او برچسب زده می شود.

کارشناسان می توانند این شرایط را به بهترین شکل توضیح دهند. شاید پشت کامپیوتر، جلوی صفحه گوشی، مردم خود را غیرقابل دسترس بدانند. به همین دلیل است که رفتارهای منفی و پرخاشگرانه مانند استفاده از کلمات رکیک، فحش دادن، برچسب زدن و قضاوت کردن بیشتر است. گسترش نفرت در شبکه های اجتماعی و گسترش «فرهنگ لینچ» از این بی هویتی تغذیه می کند.

افرادی که برای لحظه ای شبکه اجتماعی را ترک می کنند دوباره در چنگال معضلات اجتماعی می افتند. شاید روزی وضعیت اقتصادی بهتر شود و سنگینی مشکلات اجتماعی از بین برود، اما غلبه بر آسیب های ناشی از فرسایش اجتماعی شخصیت افراد برای جامعه بسیار دشوار خواهد بود.

رسول میرهاشیملی

Gununsesi.info